Diagnostyka postnatalna i objawy zarośnięcia przełyku
W zarośnięciu przełyku objawy występują już w pierwszej dobie życia. U noworodka z niedrożnością przełyku obserwuje się wydobywanie pienistej wydzieliny przez nos i usta, kaszel, sinicę, narastającą duszność spowodowaną zalewaniem dróg oddechowych przez ślinę, niezależnie od istnienia połączenia z drogami oddechowymi. Objawy duszności szybko nawracają po odessaniu i odśluzowaniu, a usiłowanie nakarmienia dziecka powoduje nasilanie się tych objawów. W przypadku zwężenia przełyku lub izolowanej przetoki przełykowo-tchawiczej objawy mogą być nietypowe i rozpoznanie może być stawiane nawet w wieku kilku lat. U dzieci obserwuje się utrzymujące się przez długi okres czasu objawy dysfagii, krztuszenia się przy połykaniu zagęszczonego pokarmu, trudne do leczenia i nawracające zapalenia płuc. Czynnikami ryzyka w niedrożności przełyku są zmiany zapalne w płucach, współistniejące zaburzenia rozwojowe zagrażające bezpośrednio życiu, a także wcześniactwo oraz niska masa urodzeniowa ciała. Diagnostyka niedrożności przełyku jest przeprowadzana już podczas pierwszego badania noworodka po urodzeniu na sali porodowej. Opór przy wprowadzaniu cewnika przez nos na poziomie 9-10 cm od łuku zębowego potwierdza rozpoznanie. Z badań dodatkowych wykonuje się badanie radiologiczne z cewnikiem wypełnionym kontrastem bez jego wypływu (jako środka cieniującego można używać również powietrze) oraz zdjęcie przeglądowe jamy brzusznej. W niektórych ośrodkach mających duże doświadczenie z leczeniem OA podaje się śladową objętość kontrastu do górnego odcinka przełyku dla lepszego zobrazowania miejsca niedrożności. Obecność gazów w jelitach świadczy o istnieniu połączenia z drogami oddechowymi, ale ich brak nie wyklucza jego istnienia ze względu na wąskie światło przetoki lub możliwość obturacji czopem śluzowym.
